گیر سه پیچ

ساعت دوازده شبه و بنا بوده من الان خواب باشم اما داشتم بلاگ این خاتون و یک ایرانی در آمریکا رو می خوندم. اینا از اون دسته نویسنده هایی هستند که آدم دوست داره همیشه دنبال کنه ببینه چی می گن. برعکس من. الان داشتم به اسم این بلاگ فکر می کردم و اینکه اصلا چرا از زبان زمین شناس رو انتخاب کردم. امروز اصلا سر فرم نیستم چون هنوز خستگی از تنم در نیومده. تو این وضعیت اگه یه کارواش تمیز و خوب می خواهید من با کمال میل در خدمت هستم. دوستانی که از نزدیک آشنا هستند می دونند چه لذتی داره. فقط باید برف پاک کن ها رو روشن کنید و دهنتون رو ببندید. الان هم چون کسی نیست گیر دادم به خودم. (بَدّران) خلاصه داشتم فکر می کردم به علاقه خودم به زمین شناسی. توی دبیرستان از زمین شناسی بدم نمیومد ولی خیلی هم عاشقش نبودم. سناریوی قبولی توی دانشگاه هم که کاملا بیضایی بود. پس حالا چی شده که من اینقدر به این موضوع علاقه مند شدم.بدون شک یه قسمتش مربوط به موفقیت هاییه که با زمین شناسی داشتم. بچه ملنگ دبیرستان یه هویی افتاده بود تو خط درس و استعدادهای نهانش مثل گل های بهاری فرت و فرت گل میداد. این وسط یکم رقابت با دختر کرده خوشگل گروه مون که همه عاشقشش شدن یا بودن به جز من و یه استاد مثل دکتر (مهندس اون ایام) الیاسی که تو سه سوت میتونه یه کامیون هندونه رو زیز بغل آدم بار بزنه کافی بود تا ما بشیم شاگرد اول. خوب به هر حال موفقیت زیباست ولی این یعنی من هر گهی می خوندم همین بود. یه قسمت دیگه مربوط به اینه که آدم هرچی رو خوب بشناسه دوستش میداره. یا همون الفت خودمون (ورودی هفتادو سه)
پس اینا یعنی علایق ما کشک دیگه. اما اینجاش اما داره -ترکی بخونید- الان هر چی که ریشه اش بوده من این چیز رو دوست دارم. یه جورایی خرابشم. داشتم امروز به بهروز می گفتم که برای یه دکترای خوب حاضرم جون بکنم (البته من رو اس خودم قمار می کنم زحمتی واسه جیگری نمی خوام).
می خواستم به چیز دیگه هم گیر بدم ولی از بس خوابم میاد یادم رفت. ایشالا فردا. شب دراز است ولی قلندر خوابش میاد. شب بخیر.

اون یکی هم صبح یادم اومد. از این عکس رسمی خسته شدم. می خوام یه عکس دیگه پست کنم.