خود فروشی

چند روزی سرگرم بازارگرمی برای خودفروشی هستم. البته نه از اون لحاظ، از اون یکی لحاظ. داشتم پست هادی رو می خوندم در مورد درآمد شرافتندانه. یاد مکالماتی افتادم که با خانم مشاور خدمات شغلی دانشگاه داشتم.

با اینکه بارها این حرفها رو شنیدم بازهم هر بار کسی می گه حواست باشه. تو داری خودت رو می فروشی. باید به بهترین شکل خودت رو عرضه کنی. تنم مور مور میشه.

اما داستان درآمد شرافتندانه از راه خودفروشی. بله ما هربار که قراره یک کار پیدا کنیم در واقع داریم خودمون رو عرضه می کنیم. همونجوری که ما وقتی داریم یک آگهی تلویزیونی درباره یک محصول می بینیم فرض می کنیم که طرف بهترین چیزهایی که در مورد محصولش می دونه می گه (البته دروغ نمی گه چون بعدا مجبور جواب پس بده)، و فقط جنبه های مثبتش رو میگه و ما هم بر همون اساس چیزها رو باهم مقایسه می کنیم، توی کار هم کارفرما رزومه ها و مصاحبه ها رو بر همین اساس ارزیابی می کنه. یعنی فرض می کنه این حرفهایی که متقاضی کار می زنه همش درسته ولی بهترین چیزیه که از این آدم در میاد. بنابر این اگه خودفروش محترم، خودش رو درست عرضه نکنه در رده بندی نسبی در جایی پایین تر از جایگاه خودش ارزیابی میشه. البته همه این داستانها درسته وقتی که سیستم درست کار کنه و خودفروشی فقط مفهمومش فروختن استعدادها و توانمندی ها باشه. سیستم که مبنای واقعیش رو از دست بده، خودفروشی تبدیل به چیزی میشه که تن فروشی در مقابلش کار شرافتمندانه محسوب میشه. استعداد در مقابل آدم فروشی کم میاره و درآمد شرافتندانه میشه برابر درنیاوردن.

اونوقته که صدای آدمهایی مثل هادی در میاد. آدمهایی که رویاهای درستی دارند و حرفشون حرف حسابه و خودشون رو به کمتر از عزت نفس عرضه نمی کنند. اگه خواستید خودتون رو بفروشید به قیمتی بفروشید که بعدا مردانه و کردانه سرتون رو بگیرید بالا!

پ. ن. پست بسیار متین و روشنفکرانه ای شد ولی من هنوز هم از این اصطلاح خودفروشی مور مورم میشه. یک جورایی شاخک های آدم رو می جنبونه!

بالاغیرتا گیر ندید ها. حالا ما یک کمی خواستیم با اصلاحات بازی کنیم